پیمان

         برای من جالب نیست که زندگیت را چگونه میگذرانی.آنچه مایلم بدانم این است که برای چه دل می سوزانی‌‌ و جسارت آن را داری که به ندای دلت گوش فرا دهی و آن را عملی سازی.   

         برایم جالب نیست که چند سال داری.آنچه مایلم بدانم این است که برای عشق٬برای رویاهایت٬برای زنده ماندن حاضری خطر احمق جلوه کردن را به جان بخری.   

         برایم جالب نیست که کدام سیاره ها به گرد ماهت می چرخند.آنچه مایلم بدانم این است که چنانچه زندگی به تو جفاکرده٬عمق اندوهت را لمس کرده ای یا به علت هراس از درد فزون تر٬خود را جمع کرده و مخفی شده ای.می خواهم بدانم می توانی با درد خودت یا درد من همنشینی کنی٬بی اینکه سعی در پنهان یا کمرنگ کردن و التیام بخشیدن آن داشته باشی.   

             میخواهم بدانم می توانی شاد باشی٬از شادی خودت یا شادی من.آیا میتوانی بی محابا برقصی و بگذاری خلسه ناشی از خوشی و شادی از سر تا نوک انگشتان پایت را فرا گیرد٬بی اینکه مرا به ملاحظه کاری٬واقع بینی و به خاطر داشتن محدودیت های بشری یادآور شوی و مرزهای انسان بودن را به خاطر داشته باشی.   

          برایم جالب نیست داستانی که برایم می گویی حقیقی است یا نه.میخواهم بدانم قادری به بهای ناامید کردن دیگران با خودت صادق باشی؛قادری به بهای متهم شدن به خیانت به روح خود خیانت نکنی و میتوانی قابل اعتماد باشی. 

             میخواهم بدانم میتوانی زیبایی درونی را ببینی٬همیشه٬حتی زمانیکه از زیبایی ظاهری خبری نیست و زنگیت را از وجود چنین زیبایی غنی سازی. 

          میخواهم بدانم میتوانی با شکست زندگی کنی٬شکست خودت یا شکست من٬و همچنان بر کناره دریاچه بایستی و به سوی قرص نقره فام ماه فریاد کنی:((بله میتوانم)) 

         برایم جالب نیست کجا زندگی میکنی یا چقدر پول داری.میخواهم بدانم قادری پس از شب غم و حرمان٬از جا برخاسته٬زندگی را از سر گیری. 

        برایم جالب نیست کجا٬با چه کسی و یا در چه رشته ای درس خوانده ای.میخواهم بدانم چه در چنته داری٬در درونت٬هنگامیکه همه به بیراهه می روند. 

        میخواهم بدانم میتوانی با خودت خلوت کنی و یا به راستی دوست داری همدمی برای لحظات خالیت داشته باشی.